“Sert Buğdaydan Doğan Yumuşak Gönüller”
Anadolu’nun kalbinde, Malatya’nın mütevazı ilçesi Akçadağ’da bir lezzet saklıdır.
Akçadağ Kömbesi…
Bugün coğrafi işaretle tescillenmiş bu kadim tat, aslında yalnızca bir hamur işi değil; köklü bir kültürün, alın terinin ve yürekten gelen bir inancın simgesidir.
Akçadağ kömbesinin hikâyesi, ata tohumlarından gelen kunduru buğdayıyla başlar. Anadolu’nun en sert kabuklu buğdayıdır bu. Değirmen taşını zor döndürür, ama sabrın sonunda çıkan un, hem tok tutar hem de sofralara bereket getirir. Kunduru buğdayı, emeğin sabırla buluştuğu o kadim Anadolu karakterinin ta kendisidir. İşte kömbenin özü de bu topraktan, bu sabırdan doğar.
Kömbeyi diğerlerinden ayıran bir başka anlam da, ortasındaki tereyağıyla doldurulan deliktir. Bu küçük ayrıntı, aslında koca bir geleneğin yansımasıdır. Anadolu’da misafir eve geldiğinde, kömbenin ortasından kesilen dilim ikram edilir. O dilim, “Sen bu eve bereket getirdin, hoş geldin” demenin en zarif yoludur. Bu ikram, sadece mideyi değil, gönlü de doyurur.
Hıdırellez Günü ve baharın gelişinde pişirilen kömbe, bolluk ve bereketin duası olarak kabul edilir. Bu yönüyle Akçadağ kömbesi, sadece bir yiyecek değil; gönül sofrasının bereket nişanı, sabrın ve paylaşmanın sembolüdür. Sert buğdaydan yoğrulsa da, her lokmasında yumuşacık bir kalp saklıdır.
Bugün Akçadağ kömbesi coğrafi işaretle koruma altına alınmış olsa da, asıl tescili belgelere değil, Anadolu insanının damak tadına ve yüreğine kazınmıştır. Çünkü bu kömbe bize bir gerçeği hatırlatır.
Toprak ne kadar sert olursa olsun, bereket daima paylaşan ellerdedir.
